Not that kind of girl

Als mensen wat over mij vragen val ik vaak gelijk stil. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar toch heb ik het gevoel dat het op het puntje van mijn tong ligt. Wat wil ik nou? Wie ben ik precies? Wat vind ik leuk? Of interessant? Het leek mij wel leuk om mezelf hier eens een keer beter in te verdiepen. Niet dat ik niet weet wat mijn identiteit is, maar gewoon, voor de lol.

Ik wil me meer gaan focussen op het schrijven, want ik merk dat dat steeds meer wegvalt op mijn blog, terwijl ik er zo van houd. Dat was ook eigenlijk de reden dat ik überhaupt begonnen ben met bloggen. *funfact*. Dus niet. Ik vind het vrijlaten van mijn hersenspinsels al leuk sinds kleins af aan, en nog steeds kan ik er van genieten. Alles kan, alles mag. Het zijn meestal niet erg persoonlijke onderwerpen, maar gewoon, dingen die in mijn hoofd rond zwerven. Zo klinken zinnen die ik schrijf vaak heel erg anders dan wanneer ik ze later terug lees... Zoals nu.

Ik ben Sam, een meid van 13 jaar die een passie voor bloggen, fotograferen en minimalistische dingetjes heeft. Ik ben een perfectionist, en besteed daarom ook vaak meer dan anderhalf uur aan het maken van een simpel artikeltje zonder poespas. Bij mij moet alles gewoon perfect zijn. Niet perfect als in perfect, maar als in mijn perfect. Dat er verbeteringen zijn, zodat ik altijd weer iets nieuws kan leren, maar dat de basis er is. Wat een random verhaal eigenlijk dit. Ik vind het fijn als ik met rust gelaten kan worden en mijn ding kan doen, zonder dat iemand me maar commandeert. En als iets niet lukt, kan ik aardig aangebrand worden, haha. Het komt trouwens niet vaak voor dat ik langer dan tien minuten naar een lege, witte pagina kijk omdat ik geen inspiratie heb.

Ik ben op het eerste gezicht verlegen, en daarom denken mensen ook vaak dat ik ALTIJD verlegen ben, wat dus niet zo is. Als ik iemand éénmaal goed ken, diegene aardig vind en er geen awkward stiltes vallen, word ik ineens een heel ander persoon. Dit gaat precies hetzelfde op school. Aan het begin van de eerste was ik erg op mezelf omdat ik nog niemand kende. Maar naarmate ik steeds meer met anderen op begon te trekken kon ik mezelf als het ware laten ontwaken. Een bloemknopje die roze blaadjes heeft en tussen een meerderheid van gele bloemen staat te bloeien, vergelijk ik mezelf vaak mee. Maar wat is er nou leuker dan nieuwe doelen stellen en jezelf een kans te geven grenzen over te steken? Dat heb ik dus gedaan, en ik merk dat ik dat de laatste tijd steeds vaker doe. Ik stap eerder op mensen af (waar ik ruim twee jaar geleden nog niet eens aan durfde te denken) als de situatie vertrouwd aanvoelt, ga leuke gesprekken aan met mensen en voel me (bijna) overal op mijn gemak. Ik weet niet hoe het komt, of wat mijn knop omgedraaid heeft, maar ik ben erg blij met deze verandering.

'I'm Not That Kind Of Girl everyone thinks I am. I'm just a flower knob that has to bloom and come to life. If you know me for a longer time, you'll get the chance to meet the real me.' - Sallusion

Na deze tekst geschreven te hebben voel ik me echt blij en opgelucht terwijl ik Stitches van Shawn luister, ohh my gaahhwd, I love him. ♥

Wie ben jij?